En zoru sessizliğe odaklanmak. İçimdeki ses dışarıdaki sessizliğe meydan okuyor. Konuşuyor, anlatıyor, gülüyor, kızıyor, soruyor, hatırlıyor, söyleniyor... Işık hızını geçersek zamanda yolculuk yapabiliriz, demişti babam. Şu anda düşüncelerim geçmiş ve gelecek arasında gidip gidip geliyor. Şimdiye uğrayabildiğimde anlıyorum ki zamanda yolculuk böyle bir şey.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder