Yavaş

Ne zaman kırmızı ışıkta dursam, karşıya geçmeye çalışan insanların yüzüne bakarım. Bazıları yavaş yavaş yürür. Elleri ceplerinde, saçları doğal bir dağınıklıkta, hafif ve rahat... Önce isimleri ne olabilir diye düşünürüm, sonra en sevdikleri müzik türünü, bamya sevip sevmediklerini, tatil kelimesini cümle içinde kaç kez kullanmış olabileceklerini, resim yapmayı severler mi, bira mı rakı mı şarap mı desem ilk ne derler, pijamayla mı uyurlar yoksa çıplak mı, okulda matematik severler miydi... Böyle daha binlerce şey düşünürüm yavaş yürüyen birini görünce. Üşengeçlikten mi, işsizlikten mi, rahatlıktan mı, mutluluktan mı, bıkkınlıktan mı, yorgunluktan mı, huzurdan mı, kederden mi diye pek merak etmem. Biraz kıskanırım gerçi. Bana yeşil yanar, arkadan gelen korna sesleriyle daha çok kıskanırım yavaş yürüyenleri.