Sıradan bir akşam yemeğinde konuşulanları imha etmek istiyorum bazen. Havaya nedensizce kaldırılan kadehleri, köşedeki kızın adını unutup tekrar tekrar soran adamı, 'iyi ki geldik'leri ve 'yine yapalım'ları... Gözlerimle mi yoksa dudaklarımla mı gülümsesem bir türlü karar veremediğim topluluk fotoğraflarında hep en sevimsiz halimle yakalanıyorum. Israr etmiyorum ama yenisini çekelim diye. Sıradan bir akşam, sıradan insanlar, sıradan konuşmalar hafızamda çoktan imha edilecekler arasındaki yerini alıveriyor çünkü. Ne kalıyor biliyor musun geriye? Bazen mekandaki çatal bıçak seslerinin uyumsuzluğu, bazen yediğim balığa sinen is kokusu, bazen de yan masadakilerin merak uyandıran gülüşmeleri. Sosyal mecburiyetler de imha edilmeli.. İş yemekleri, kız kıza geceleri, haftalarca süren yılbaşı kutlamaları... Uzar benim listem. Asosyale bağlarım buradan.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder